Tbs: de gebreken en zegeningen van het systeem ‘Zonder zijn we een stuk slechter af’
Als tbs’ers in het nieuws komen is het vaak vanwege incidenten, die dan tot scheve beeldvorming en symboolpolitieke maatregelen leiden. Hoe gaat het er bij tbs in de praktijk aan toe? ‘Bij bijna alle patiënten denk ik: zo ben je niet geboren.’ Advocaat Jan-Jesse Lieftink geeft samen met zijn cliënt Michel B. een bijzonder kijkje in de wereld van de tbs.
Jan-Jesse Lieftink is groot voorstander van tbs met voorwaarden, omdat je de behandeling kunt toesnijden op de patiënt. ‘Je hebt mensen die passen prima in een confectiepak, maar wanneer iemands benen te lang of armen te kort zijn heeft hij een maatpak nodig. Tbs met dwang is dat confectiepak, tbs met voorwaarden dat maatpak.’
Die onbepaalde duur van tbs is Lieftink een doorn in het oog. Graag zou hij zijn cliënten bij de keuze tussen gevangenisstraf of tbs een vette worst willen voorhouden. Ze vertellen dat tbs een prachtsysteem is. Ze aanraden mee te werken aan onderzoek en behandeling omdat ze dan een tweede kans krijgen. Dat zou hij het liefst doen, maar hij doet het niet. ‘Omdat ik weet dat door die onbepaalde duur sommige jongens vijfentwintig, dertig jaar in de tbs zullen zitten en dat wil ik niet op mijn geweten hebben.’
Motivatie voor behandeling is volgens Lieftink verbonden met perspectief. Juist het onthouden daarvan vindt hij gevaarlijk. Voor de instelling én voor de maatschappij. Hij is als advocaat betrokken bij de laatste tien incidenten in de tbs en die zijn allemaal veroorzaakt door mensen zonder perspectief. Het lijkt hem een beter idee om de dwang van de tbs aan een bepaalde duur te koppelen.
Lees hier het levensverhaal van Michel B. en het commentaar van Jan-Jesse Lieftink verder.